De datum is 21 juli 1979. Alec van Caloen en ik staan midden op het circuit van Spa Francorchamps met een missie van LOTTO om zanger Plastic Bertrand (« Ça plane pour moi ») mee te nemen op een luchtballonvaart om 16.00 uur, vlak voor de start van de 24 uur.

Het regent pijpenstelen en de wind houdt niet op. Onmogelijk om op te stijgen in deze omstandigheden! We halen de auto en de ballon van het circuit. De LOTTO was teleurgesteld en vroeg ons om in ieder geval te proberen op lage hoogte over het circuit te vliegen.

Onze berekeningen zijn correct

Tegen 20.30 uur was de wind nog steeds niet gaan liggen, maar de regen was gestopt. Alec kijkt me aan en ik zeg: « Het is nu of nooit. Samen met Brigitte en Christian d’Oultremont, Charlotte de Moffarts, Alecs verloofde, en een paar lokale bewoners gaan we op pad. Onze berekeningen klopten en we vlogen vrolijk laag over het circuit en de ronkende auto’s.

Missie volbracht, » zegt Alec, « de sponsor zal blij zijn. We hebben pech, met grote wolken boven ons hoofd en niets dan dennenbossen onder ons. We vliegen snel, te snel om in de zeldzame kleine open plekken te duiken. We vliegen nu laag in de bomen, te laag, zodat een dennenboom die hoger is dan de anderen onze mand grijpt, die even stilstaat. De envelop leunt naar voren om ons van deze takken weg te trekken, we warmen op, de ballon gaat rechtop staan en de mand wordt losgelaten. We zijn weer op snelheid, met een grote schommel. We gingen weer op weg.

De landing

Nog steeds geen gastvrije grond en de dag, die ons waarschijnlijk niet ziet en onverschillig is voor onze stille nood, begint plaats te maken voor duisternis… Geen huis te zien op onze route sinds we de rand van het circuit hebben verlaten. Nooit onze recupe gezien, waarschijnlijk verdwaald in de Ardense bossen. Daar, » zegt Alec, « de lichtjes van een dorp in de schemering ». Oef, we zijn er net voordat het helemaal donker is.

We zijn er, maar het waait nog steeds hard. We moeten absoluut achter deze agglomeratie gaan staan. We kwamen vrij hard op de grond terecht en maakten gelukkig een onverwachte sprong over een hek dat we niet hadden kunnen zien. We vallen terug naar de grond, maar de wind sleept ons mee ondanks dat de parachute wijd open staat. Alec stapte iets te vroeg uit de mand om aan het kroontouw te trekken. De gondel stijgt nog een keer op, glijdt meer dan 50 meter en komt uiteindelijk tot stilstand. Alex en ik kijken elkaar aan zonder iets te zeggen na deze vlucht van extreme concentratie en glimlachen.

Herstel

Noch de apparatuur, noch wij leden eronder. Het is perfect, behalve dat we merken dat het retrouvingteam er duidelijk niet is en dat nieuwsgierige omstanders ons, zonder stippellijnen op de grond te hebben gezien, laten weten dat we de Duitse grens zijn gepasseerd en dat we in de buurt van Monschau (Montjoie) zijn. Een journalist uit Aken kwam ons interviewen en publiceerde een paar dagen later een hele pagina.

Brigitte, Christian en Charlotte zijn er nog steeds niet en we hebben geen radiocontact met ze gehad nadat we zijn vertrokken. De journalist neemt ons mee naar het dorp, waar we een telefoon vinden en contact opnemen met de vader van Brigitte en Christian om uit te vinden waar we zijn. Hij heeft lang gewacht tot zijn kinderen, gestrand in de bossen van de Ardennen, een huis met telefoon vonden. Uiteindelijk, rond middernacht, arriveerden onze ophalers en Charlotte, blij en ontroerd om haar verloofde te vinden, wierp zich in zijn armen.

Met de auto kun je zonder al te veel problemen de grens weer oversteken; een paar keer uitleggen aan de douanebeambten is voldoende. Eind goed, al goed voor een piloot en zijn passagier die tien maanden eerder nog nooit een heteluchtballon van dichtbij hadden gezien!

René-Michel