We zijn in Annonay, het dorp van de gebroeders Montgolfier, op 15 september 1979, 196 jaar na hun eerste beklimming. Het is de Champagne Mercier uitdaging. Afstandswedstrijd, alleen aan boord; vrije start gedurende 24 uur. Mijn herstelteam bestaat uit Jacques Van Ginderdeuren, Brigitte, Yves en Christian d’Oultremont.

Vanochtend was het weer niet best, met een bewolkte hemel en een noordenwind van 10 knopen. Na de briefing waren de piloten in een sombere stemming. Om 9.10 uur besloot ik als eerste op te stijgen. Omdat ik de enige aan boord was, pakte ik 6 brandstoftanks in de OO-ARK (Aéro-Club Royal de Belgique, 1600 m3) gondel, een touw van 40 meter, een kaart van de regio, mijn kompas, een radio, toiletpapier om de windrichting tussen de grond en de gondel te controleren, een fles water en wat koekjes, en niet te vergeten mijn helm, die naar verluidt verplicht is in Frankrijk.

De zwaar beladen ballon steeg heel langzaam op nadat hij in de grijze lucht had gecirkeld. Tien minuten later zag ik de Champagne Mercier-ballon in de lucht; hij volgde me een uur lang en landde toen. De piloot vertelde me later:

Ik verloor je uit het oog, er was niemand achter me. Omdat ik dacht dat ik alleen in de lucht was, landde ik zo snel als ik kon.

Champagne Mercier ballonvaarder

Ik zit ten westen van de Rhône en heb moeite om voorbij de hoge toppen te komen. Ik heb er alles voor over om een paar kilo af te vallen of om over een mooie vlakte te vliegen. In de richting van Valence zit ik op 3.000 meter, maar ik kom nauwelijks vooruit, dus daal ik af naar 100 meter. Dit was mijn eerste en laatste radiocontact met het herstel. De lucht is nu blauw en het begint zelfs warm te worden. De ballon versnelt en de Mistral-wind duwt me zelfs voort met 60 of 80 km/u (volgens getuigen die me in de auto volgden en me na de landing tegemoet kwamen). Het was opwindend. Plotseling vertelde mijn vario me dat ik snel aan het klimmen was, ook al was ik normaal aan het opwarmen. Ik gooide een stuk wc-papier dat tot mijn grote verbazing omhoog kwam en over de ballon heen ging. Toch warmde ik op om niet als een steen te vallen toen ik uit de pomp kwam. Ik ging in een paar seconden van 900 voet naar 2900 voet. De temperatuur van de ballon gaf 80° aan; normaal! We stabiliseerden eindelijk voordat we in een nieuwe zone van turbulentie terechtkwamen, ik werd bruut naar links geduwd, dan weer naar rechts, de envelop kreeg een gigantische stoot van de wind en liep een kwart leeg. Laten we opwarmen, laten we opwarmen om dit verlies te compenseren. Ik stabiliseerde op 60 m boven de grond en de dappere ‘Aéro-Club’ Princesse Alix hervatte haar normale snelheid. Wanneer ik Montélimar bereik, realiseer ik me dat mijn kaart niet verder gaat. Dan maar op zicht verder. Dat is maar goed ook, geen kaart meer te raadplegen, een zorg minder. Er is een prachtige Romeinse brug, ik herken hem uit mijn schoolboeken; het is de beroemde Pont du Gard. De ballon is hier niet in geïnteresseerd en vliegt verder, misschien gehaast om de Middellandse Zee te zien!

De snelle vlucht gaat door tot ik op zoek ga naar een plek om te landen. Het enige wat ik zie zijn de moerassige vlaktes van de Camargue en een paar wijngaarden. Niet erg uitnodigend, of wel? Laten we er eens over nadenken: De Camargue, dan het strand, dan de Middellandse Zee, dan Afrika, … Stop met dromen, René-Michel, je hebt net je laatste gasfles van de 6 aan boord aangesloten. Er zit niets anders op dan te landen. Ik vloog laag en vond uiteindelijk een veld vlak achter een jonge wijngaard. Maar er ligt een hoogspanningsleiding op mijn pad. Ik klim, geduwd door een Mistral die nog springlevend is. Eenmaal over de lijn open ik de parachute. Wat een verkeerde benaming is dat! De grond springt letterlijk tegen de mand op. We hebben de laatste wijngaardpaal weten te ontwijken. Gelukkig maar, want als ik die paal had geraakt, was de hele rij wijnstokken omgevallen, want ze zijn allemaal met een draad aan elkaar verbonden. De mand stuiterde één keer. Alles wat vrij was in de mand werd weggeslingerd. 75 meter lang werd ik over de grond gesleurd, kilo’s aarde, kiezels en… aardappelen stormden wild op en om me heen. We stopten eindelijk en ik hing nog steeds aan het parachutekoord. Het contact met de grond was ruw, maar deed geen pijn, en dankzij mijn helm! Sommige toeschouwers die zich naar de plek hadden gehaast, zeiden met hun prachtige accent: « Wat een stofwolk. Een echte atoombom… ». Ze vertellen me dat ik in Manduel ben. Het is 13.20 uur. Ik heb dus iets minder dan 200 km afgelegd in 4 uur en 10 minuten. Dat is niet slecht.

Een paar weken later zou ik vernemen dat als we de nodige stappen hadden ondernomen voor de homologatie, de Princesse Alix (OO-ARK) gemakkelijk het Belgische record zou hebben verslagen, dat op dat moment 140 km bedroeg voor een ballon van 1600 m3. (Moet worden geverifieerd). Bij onze terugkeer in Annonay hoorden we dat 4 heteluchtballonnen waren ‘vernietigd’ tijdens de wedstrijd en dat veel andere ballonnen lichte materiële schade hadden opgelopen. OO-ARK en ik waren ongedeerd; het geluk van een onstuimige en soms roekeloze jeugd.

René-Michel de Looz